آقا امان از ادعا و غرور و جهل!
دلیل اینکه امروز تصمیم گرفتم پس از مدت ها مطلبی بنویسم عین جمله بالا بود.
بچه 8 یا 9 ساله عاشق پیانو رو دیدم داره پیانو می زنه، می پرسم کجا یاد گرفتی؟! هان؟ در کمال معصومیت گفت: فلانی!
بابا! پدر و مادر عزیز! بچه رو کجا بردی ثبت نام کردی که نشستن پشت پیانو اشتباه، نواختن اشتباه، انگشتان روی کلاویه غلط اندر غلط! بچه قوز کرده پشت پیانو خود خود گوژپشت نوتردام!
آخه هر کی که یک دوره پیانو یاد گرفته که نشد مربی پیانو! بردی پیشش به بچت هنر یاد بده، وحشتناک شده!
بگذریم.
ولی روی سخنم با شما آموزش دهنده پیانو است! من خودم حدود 10 سال از تاسیس این وبلاگ می گذره + پانزده سال هم بزار روش + اینکه معلم مدرسه ابتدایی هم هستم و کلاس داری و روان شناسی کودک هم می دونم ولی آموزش پیانو نمی دم. اصلا نباید هم بدم. با وجودی که از شما خیلی هم زیباتر می نوازم. آخه مغرور! پر ادعا! چهار تا نت یاد گرفتی، دو تا رسیتال اجرا کردی، 10 سال هم هست کار می کنی، شدی مربی پیانو! خجالت نمی کشی هنرجو می پذیری؟ شرم نمی کنی پول بی زبون مردم رو بدون داشتن تخصص کافی می گیری؟ هر نوازنده ای که مربی متخصص پیانو نمیشه. مگه هر استاد دانشگاهی می تونه بیاد کلاس سوم ابتدایی درس بده که تو از کار با کودکان هیچ نمی دونی شاگرد گرفتی! تازه خیلی لطف کردم مثال استاد دانشگاه زدم در حالی که اکثریت . هم نیستن! فقط ادعا. حتی به آموزشگاه ها و اساتید برجسته هم باید به دقت نگاه کرد که کدومشون کار با کودک رو خوب بلدن. برخی عصبی هستن. برخی کم حوصله. برخی فقط دنبال پول. خلاصه مربی مثل پدر یا مادر می مونه، انتخابش خیلی مهمه. خیلی تحقیق کنید. یا علی، ببخشید سرم خیلی شلوغه. درگیر مسابقات شطرنج هستم. دیر به دیر می آم.
درباره این سایت